En toen was het stil, best wel een poosje. Het was even nodig, zo voor het begin van 2014. Een nieuwe, frisse periode breekt aan en dat gaat gepaard met afscheid nemen van het oude, me even terugtrekken en weer verder gaan. Het wordt komend jaar tijd voor meer plezier. Ik ga eens kijken of ik mijn glimlach vaak op mijn gezicht kan toveren!
De afgelopen maand stond in het teken van uitrusten en herstellen. Het volgen van een studie gecombineerd met een lange, akelige scheiding en een kind met verdrietige problemen maakten mij echt moe. Het liefst wilde ik me opsluiten met een grote berg boeken en een flesje wijn in een hutje op een prachtig mooie berg. Weg van drukte, problemen, verdriet, irritatie of verplichtingen. Rust had ik nodig, veel rust.
Na het inleveren van mijn eindwerk viel ik een beetje in een gat. Een gat wat eruit zag als een kalme zee, maar onder dat kalme oppervlak gebeurde er een heleboel. Echt genieten van mijn rust zat er nog niet in, maar dat gaf niet. Ik heb inmiddels geleerd dat dingen komen en gaan, fijne en niet fijne. Zo besloot ik mij niet druk te maken over wat er gebeurde met me, ook al voelde het niet fijn. Mijn lichaam moest herstellen van een inspanningsperiode. Mijn rugwervels en darmen protesteerden en de behoefte aan slaap was enorm. Ik schrok er best van hoe ik mijzelf had vermoeid. Terwijl ik, als mindfulnesstrainer, toch zou moeten weten hoe het moet?
Dat weet ik ook, maar ik ben geen super power vrouw. Ik ben mens en daar hoort een heleboel bij. Heel belangrijk hierin is dat je ervaart en signaleert hoe het met je is. En dan bij voorkeur in een vroegtijdig stadium. Voor mij was de kerstvakantie hier heel geschikt voor. Mijn lange to-do lijst hing ik op met de boodschap ‘geduld’ erbij. Een week lang was ik vrij en alleen en voelde ik mij verdrietig en eenzaam. Geen werk, geen kinderen, geen vriend, maar alleen mijzelf. Dat was pittig, maar heel verhelderend. Ik nam de tijd om te lummelen, te dralen, te huilen en te dromen, maar ook om te lachen en te genieten. Mijn neiging tot hard werken heb ik lekker geobserveerd, zonder hier iets mee te hoeven doen. Ik heb goed gekeken -zoals ik nu leer in de Zenmeditatie- en echt gezien, zonder meteen iets te willen doen. Wat was dat mooi leerzaam.
In de kerstvakantie nam ik afscheid van een lastig, maar ook van een mooi jaar. Mijn opleiding heeft me zoveel plezier, kracht en blijdschap gegeven. Ik ben nog meer van mindfulness gaan houden dan ik al deed. Het verdriet in mijn leven ben ik wel een beetje beu, ook al besef ik dat ik met deze constatering niets opschiet. Ik heb geleerd om gelukkig te zijn, te midden van ongeluk. Dit is denk ik de grootste stap die ik gemaakt heb op persoonlijk vlak het afgelopen jaar.
Ik trok mij wat terug en dat was gewoon nodig. Ik weet dat herstel een groei nooit lineair verloopt. Heel vaak moet je een stapje terug zetten of een pas op de plaats maken, om van daaruit weer verder te gaan. Dit vertel ik mijn kinderen ook geregeld. Een dosis geduld heb je hierbij wel nodig, maar daaraan kun je jezelf prima herinneren als dit even niet gaat.
Mijn onrust maakte plaats voor rust en mijn fysieke ongemakjes zijn stukken minder. Mijn stille periode trekt langzaam voorbij en ik voel me weer sterker worden. Dat is fijn, want er ligt een nieuw, mooi jaar op mij te wachten. Een jaar waarin ik mij hoop te verdiepen, ontvouwen en verbinden. Ik gun mijzelf een rustig jaar met veel kleine grote genietmomentjes, samen met iedereen waar ik dol op ben 🙂