Met kleine, zoute druppels in mijn ogen en op mijn wangen schreef ik vandaag de inleiding van mijn eindwerk van de Opleiding Mindfulnesstrainer. Het ontroerde me wat er in bijna vier jaar tijd is gebeurd. Ik besef me waar ik nu sta en dat maakt me blij. Heel blij!
Het geven van mijn eigen mindfulnesstraining leek voor mij een soort utopie. Ik was burnout geraakt en kon lange tijd niet veel op een dag. Toch leek het mij toen al geweldig om ooit als mindfulnesstrainer aan de slag te gaan. Tijdens het volgen van mijn eigen eerste training in 2010, vond ik dat de trainster een super mooi beroep had. Dat leek mij serieus wat, voor een groep zitten, op een kussen, met verschillende soorten mensen, intensief luisteren, oprecht vriendelijk zijn, geen adviezen geven, maar sturen, samen oefenen en vooral ook helpen bij het naar de ervaring brengen. Het bezig zijn met gevoelens, gedachten en lichamelijke gewaarwordingen vond ik heerlijk en vooral ook bij mij passen. Anderen helpen om te leren omgaan met tegenslag, spanning of pijn in hun leven, dat leek me mooi. Maar dat is vast te hoog gegrepen voor mij, dacht ik, of ik had waarschijnlijk niet de juiste vooropleiding. En zie hier, drie jaar later, het eindverslag van de door mijzelf, met veel plezier en succes, gegeven eerste MBSR training.
Dit inleidende stukje getuigt van het begin van een nieuw pad in mijn leven. Een pad van leren, ervaren en vooral groeien. Maar ook een pad waarin ik soms teruggrijp of terugval in het verleden. Mijn gebrekkige zelfvertrouwen en hang naar perfectie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tijdens het schrijven van dit eindwerk viel ik in mijn eigen valkuil. De regeltjes waaraan de scriptie moest voldoen verstikten mij. Typen met de richtlijnen voor ogen haalde mij weg bij mijzelf. Ik schrijf dan wat er geschreven moet worden, omdat ik het graag goed wil doen. Feitelijk gaat het dan niet meer over mijn ervaringen, gevoelens en gedachten. Ik ben blij dat mijn supersvisor René Slikker mij hierop wees. Hij las mijn verslag toen het halverwege was en vroeg zich af hoe het kon dat hetgeen hij las niet overeenkwam met dat wat hij van mij hoorde tijdens de supervisie. Ik ben dit eindwerk gaan herlezen en herschrijven totdat het goed voelde voor mij. En de richtlijnen? Die heb ik niet zo vaak meer ingezien.
Mindfulnesstrainer is een beroep, waarbij het aankomt op je authenticiteit, op je eigen beoefening, leerproces en persoonlijke ontwikkeling. En ik durf nu te zeggen dat ik het kan! Één hele belangrijke conclusie mag ik trekken nu ik terugkijk op mijn eigen training en op mijzelf de afgelopen vier jaar: ik mag op mijzelf vertrouwen. En dan niet een beetje of soms, nee gewoon altijd.