‘Alles oké? Ik lees niks meer van je!’ Een bezorgd whatssappje van een vriendin, een hele lieve vriendin. Ze stuurde hem, omdat ze op afstand meedenkt en meevoelt met me. Zo’n lief iemand die nergens voor terugschrikt en oprecht aandacht voor je heeft. Ze kent me, dacht ik toen ik het las. Als het stil is rondom mij, dan gaat het meestal ietsje minder goed met me.

Er waren verontruste gedachten in mijn hoofd, maar vooral veel verdriet in de privésfeer. Het overviel me en ik was me hiervan bewust. Het duurde zo’n drie weken, voordat ik het een plekje kon geven. Verdriet moet je voelen wist ik, dan is het eerder voorbij. En zo was het ook voor me. De tranen stopten vanzelf en er kwam rust in mijn hoofd.

Onprettige emoties zijn hardnekkig, ze trekken aan je. Ze lijken je op plekken te brengen waar je niet wil zijn. Ze halen je weg uit het nu en nemen je volledig in beslag. Tenminste, als je niet uitkijkt. Ze weerklinken in je hoofd, zonder dat er feitelijk iets gebeurd. Voor mij is dat niet fijn, want ik houd van oplossen en ondernemen als iets niet prettig is. Alleen kan dat in sommige situaties niet.

Daar zat ik dus middenin en oh, wat was dat leerzaam. Vanuit de mindfulness weet ik als geen ander dat je dingen die je niet kunt veranderen of waar je geen invloed op uit kunt oefenen, het beste kunt laten zijn zoals ze zijn. Met gegrom en verzet heb ik gezien hoe ik omga met een behoorlijk lastige situatie. Niet zo handig doe ik dit, vooral niet voor mijzelf, maar ook niet voor mijn omgeving. Ik sla figuurlijk om mij heen en grom naar iedereen die in de buurt komt als een leeuwin: ‘Ga weg en laat me met rust!’

Gelukkig duurde dit gegrom niet lang, want het voelde niet fijn. Ik ervoer dat ik vooral naar mijzelf aan het grommen was. Niet lief dus en ook niet functioneel. Mijn tegenbeweging heb ik weer helder in kaart en dit maakte plaats voor een heel ander gevoel. Een gevoel van vriendelijkheid en mildheid naar mijzelf en naar het verdriet toe. De pijn heeft een plekje gekregen en ik kan ernaar kijken, zonder dat het mij overspoelt. Dat voelt stukken beter.

Hoe het nu met me is? Alles is weer oké hoor. Mijn mindfulnesstraining heb ik met een heerlijk gevoel afgesloten en mijn opleiding ben ik aan het afronden, druk bezig met het typen van mijn eindwerk. Het gegrom maakte plaats voor een -nog wel ietwat vermoeide- glimlach 🙂